به گزارش قدس آنلاین به نقل از ایسنا، ساخت این مجسمه دو سال به طول انجامیده و به شکل فیگور پدر و دو فرزند شهیدش ساخته شده است. این مجسمه به صورت پنج قطعه سه متری و از جنس ورق فلز بوده که  ارتفاع آن ۱۵ متر و فنداسیون آن نیز هفت متر است. ساخت این پیکره‌ی اعتراضی بر علیه اقدامات غیرانسانی و خلاف قوانین بین‌المللی نسبت به مردم بی‌گناه

گفت‌وگو با سازنده‌ی این اثر، درباره‌ی نحوه ساخت و همچنین فلسفه پشت آن را در ادامه می خوانید.

مقاومت را نمی‌توان به نیروهای نظامی محدود کرد

ضیاء‌الدینی در ابتدا بیان می‌کند: ساخت این مجسمه ۹ سال پیش، از طرف بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس سفارش داده شد. پس از طراحی ایده اثر، آن را با سفارش‌دهنده هماهنگ و شروع به ساخت اثر کردم. کمتر از دو ماه پیش شروع به نصب قطعات کردیم و تقریبا ۲۰ روز پیش کارش تمام شد؛ البته هنوز محوطه‌سازی و کار پایه باقی مانده است.

او در پاسخ به اینکه چرا اثر را به صورت فیگور پدر و ۲ فرزند شهیدش ساخته است؟ می‌گوید: زمانی که هنرمند در یک لحظه به کلیت موضوع و محتوای امر نگاه می‌کند، تصاویر و ایده‌هایی به ذهنش می‌رسد که از میان آنها ایده نهایی خود را انتخاب می‌کند. موضوعی که به من با عنوان «نماد ایثار و مقاومت مردم کردستان» سفارش داده بودند، یک موضوع خیلی کلی بود. از طرفی نمی‌شد مقاومت را به نیروهای نظامی محدود کرد؛ چون پا به پای نیروهای رزمنده و کسانی که مستقیما درگیر جنگ بودند، مردم هم دردی مشترک را تجربه می‌کردند. در نتیجه سمبل یک پدر و دو فرزند شهید شده او را انتخاب کردم.

ضیاء‌الدینی ادامه می‌دهد: پدر می‌تواند نماد تمام مردم باشد که خیلی کلی است و شهادت دو فرزند او می‌تواند خیلی تأثیرگذارتر باشد.

 ۹ سال پیش مجسمه را سفارش گرفتم!

از او سوال می‌کنیم که آیا دو سال پیش این کار را سفارش گرفته است؟ پاسخ می‌دهد: نه! ۹ سال پیش.

توضیح می‌دهد: همان زمانی که کار را به من سفارش دادند پس از دو سال کار را تمام کردم ولی دقیقا نمی‌دانم چرا نصب کار چرا چند سال طول کشید؟ البته می‌دانم که یکی از دلایل این امر انتخاب مکان نصب کار بود.

چرا مجسمه‌ای به این بزرگی؟

به او می‌گوییم که این مجسمه به عنوان بلندترین مجسمه ایران شناخته شده است؛ چرا تصمیم گرفت مجسمه را با این ارتفاع بسازد؟ در ابتدا توضیح می‌دهد: انجام چنین پروژه‌هایی به این صورت است که به یک اکیپ کاری نیاز دارد. ساخت این اثر نیز یک بخش هنری و اجرایی داشت که برای بخش هنری آن، خودم ماکتی ساختم و یکی از دوستانم به نام مسعود صمیمی آن ماکت را به یک ورق فلز تبدیل کرد.

این هنرمند ادامه می‌دهد: مجسمه بزرگ در خیلی از کشورها هست ولی جای خالی آن در ایران واقعا خالی بود، در صورتی که قابلیت ساخت چنین اثر و توان اجرایی آن و حتی اثری با ابعاد دو برابر را داشتیم. من نیز این اعتماد را به خودم داشتم که می‌توانم چنین اثری بسازم. از طرف دیگر موضوع «ایثار و مقاومت مردم کردستان» تنها به یک شخص خاص مانند سعدی یا فردوسی یا مقطع زمانی مشخصی مربوط نمی‌شود؛ بلکه به تاریخ ماندگاری یک ملت و مملکت در مقابله با نابه‌سامانی‌ها و رمز ماندگاری ملت‌ها برمی‌گردد و به همین جهت مسئله خیلی ارزشمند و مهمی بود.

«آیا پیش از اینکه ساخت این اثر به شما سفارش داده شود، هیچ گاه دغدغه ساخت چنین اثری را داشتید؟» می‌گوید: بله، این موضوع همیشه ذهنم را مشغول می‌کرد.

آثار هنری باعث جذب توریست می‌شوند

او در بخش دیگری به جنبه جذب توریست توسط این مجسمه عظیم می‌پردازد و می‌گوید: چنین کاری تاکنون بازتاب پیدا کرده و می‌کند و خیلی‌ها مشتاق هستند آن را ببینند. این اثر جدا از ارزش‌ها و بحث محتوایی، به عاملی برای جذب توریست استان و شهر ما تبدیل خواهد شد.

این مجسمه‌ساز درباره اینکه آیا در آینده باز هم اثری با این مقیاس بزرگ خواهد ساخت؟ اظهار می‌کند: متأسفانه ساخت چنین آثاری دست ما نیست. یک مجسمه‌ساز آرزوی ساخت اثری بلندتر و توانمندی‌هایی دارد که دوست دارد اجرا شود، او دوست دارد ارزش‌هایی که بار هنری دارد، در مملکت خود ایجاد کند، ولی ساخت و نصب هر اثر هنری در داخل شهر باید از طرف شهرداری و مقامات استانداری سفارش داده شود.

او در پایان این بخش می‌گوید: امیدوارم مشکلات خیلی پیش پا افتاده‌ای که برای نصب این اثر اتفاق افتاد دیگر پیش نیاید؛ یعنی نصب مجسمه‌ای که می‌توانست هشت سال پیش نصب شود، چند سال به تعویق افتاد و عوامل سازنده آن تا حد زیادی اذیت شدند.

اتفاقات گذرا مسیر کارم را تغییر نمی‌دهد

در بخش دیگری از این مصاحبه به شیوع ویروس کرونا اشاره می‌کنیم و از ضیاء‌الدینی سوال می‌کنیم که فعالیت او در این ایام دستخوش چه تغییراتی شده است؟ پاسخ می‌دهد: معمولا سفارش‌های مختلفی در دست دارم و با شیوع این بیماری هیچ تغییری در روند کاری‌ام به وجود نیامده است. تنها برخلاف همیشه که کارگاه مجسمه‌سازی من محل رفت و آمد دوستان هنری بود، اکنون دیگر به آن‌گونه نیست.

در پایان از این هنرمند می‌پرسیم که به نظر او آیا شیوع ویروس کرونا دنیای مجسمه‌سازی را دستخوش تغییرات خواهد کرد؟ می‌گوید: من معمولا تسلیم اتفاقات زودگذر نمی‌شوم. نگاه هنرمند نسبت به قضایا و جنبه محتوایی اثرش، کلی و عام است؛ یعنی وظیفه یک هنرمند معمولا انجام کار روزمره و تاریخ‌دار نیست که پس از مدتی مورد بی‌توجهی قرار بگیرد. دوست دارم کاری که می‌سازم آنقدر کلی و عام باشد که تمام مسائل بشری را دربرگیرد و در طول زمان بتواند کارایی خود را حفظ کند.

او ادامه می‌دهد: نمونه بارز این امر، حافظ است؛ او برای هیچ اتفاق مشخصی شعر نگفته است ولی اشعار او همچنان پس از سال‌ها در جامعه انسانی نفوذ کرده و اشعارش به گونه‌ای است که مخاطب احساس می‌کند حافظ از زمان او صحبت می‌کند.

انتهای پیام/